Gatunki wiewiórek-charakterystyka

Obecnie w świecie przyrody wyróżniamy kilka gatunków wiewiórek. Pozornie wydają się one bardzo zbliżone w aspekcie miejsc, w których bytują, a także sposobu funkcjonowania. Jak jest w istocie? Czym różnią się poszczególne gatunki przedstawicieli wiewiórkowatych?

Czarna wiewiórka

Jest największym ssakiem należącym do rodziny wiewiórkowatych. Jej umaszczenie obfituje w czerń bądź kolor brunatny, a brzuch jest barwy jasnej. Czarna wiewiórka występuje na Półwyspie Indochińskim, na Bali, w Indiach oraz na dwóch wyspach Azji Południowo-Wschodniej. Jest niestety gatunkiem zagrożonym wyginięciem, czyli należy do populacji malejącej. Bywa obiektem handlu, a tym samym nielegalnego pozyskiwania osobników z naturalnego środowiska. Jest gatunkiem niezwykle plastycznym, więc doskonale przystosowującym się do terenów bardziej zurbanizowanych przez człowieka. Jeśli chcemy poznać zwyczaje tego osobnika, to idealnym pomysłem będzie domek dla wiewiórki zbudowany z nieheblowanego drewna. Dobrze wykonany posłuży wiewiórce na lata, nie tylko w okresach lęgowych, ale także przy magazynowaniu pożywienia.

Wiewiórka syberyjska

Ten gatunek wiewiórki zwany również Burundukiem syberyjskim jest uroczym pasiastym stworzeniem przypominającym przerośniętego chomika. Wiewiórka syberyjska podlega introdukcji w miejsca parkowe środkowo-wschodniej Europy. Futerko tego gryzonia jest barwy szaro-brunatnej, a jego brzuszek może być jasnożółty lub biały. Charakterystyczne ciemne paski na ciele osobnika występują po bokach, na głowie oraz grzbiecie. Puszysty i długi ogonek nadaje uroku temu małemu zwierzęciu, a sprawne przednie odnóża wpływają na dużą wydajność w kwestii poruszania się po terenie. Ciekawostką jest fakt posiadania przez Burunduki toreb policzkowych służących chomikowaniu pokarmu i zanoszeniu go do nory. Na pytanie ile żyje wiewiórka, możemy odpowiedzieć, że w granicach 6-10 lat, lecz w niewoli, a w środowisku naturalnym nieraz znacznie krócej ze względu na liczne zagrożenia, z którymi się ona spotyka. Jeśli chcemy wspomóc rozmnażanie wiewiórek, a także stworzyć im jednocześnie lokum ochronne, to budka dla wiewiórki będzie doskonałym pomysłem. Warto do tego celu przeznaczyć grubsze deski, po to, by ochronić wiewiórkę przed hałasem.

Wiewiórka pospolita

Ten gryzoń o zmiennym zabarwieniu pokrywającego go futerka waży do 300 gramów, a jego tułów wraz z głową mierzy do 24 centymetrów. Koloryt wiewiórczej sierści może być z rudą częścią grzbietową, białym brzuszkiem oraz szarymi bokami. Wiewiórka pospolita może przybierać jeszcze inną barwę, gdzie grzbiet będzie brunatno-czarny, boki cieniowane wraz z białym futrem na brzuchu. Samica w ciągu roku jest w stanie wydać do 3 miotów. Młode wiewióreczki rodzą się ślepe oraz nagie, a osiągają pełną samodzielność, mając około 10 tygodni. Lubi pomieszkiwać w dziuplach, które sama zapycha mchami oraz porostami. Czasami przejmuje gniazda ptaków, gdzie się osiedla. Największą aktywnością wiewiórka cieszy się rano i po południu. Jest typem samotnika, więc rzadko znajduje sobie towarzysza. Na pytanie ile żyją wiewiórki, można odpowiedzieć, że zależy to od środowiska, w którym bytują. Jeśli są w niewoli, to mogą dożyć nawet siedmiu lat, natomiast na wolności jedynie 4 lata ze względu na licznych drapieżców, których padają łupem, zanim osiągną bardziej sędziwy wiek. Jeśli chcemy zintegrować się z wiewiórką, dobrym pomysłem będzie własnoręcznie wykonany bądź zakupiony karmnik dla wiewiórki, który możemy wyposażyć w ulubione smakołyki a tym samym zaprosić ją do swojego ogrodu.

Wiewiórka latająca

Wywodzi się z plemienia gryzoni zwanych oryginalnie polatuchami. Ich charakterystyczną cechą jest długi, szeroki i puszysty ogon. Przestrzeń między tylnymi a przednimi odnóżami wiewiórki latającej zajmuje fałd skórny pokryty włosami. Patrząc na tego osobnika, gdy nie porusza się w powietrzu odnosimy wrażenie, jakby jego skóra nie była skrojona dobrze na miarę niewielkiego ciałka. Wygląda to tak, jakby futerko, które przywdziała wiewiórka, było na nią za duże. Polatucha zasiedla tereny Europy północno-wschodniej oraz Azji. Jest byłym mieszkańcem naszego kraju i osobnikiem lubującym się w ciemnościach nocy. Ogon robiący za ster i ostre pazurki dobrze służą jej, gdy lata między koronami wysokich drzew. Latające wiewiórki są cwanymi uciekinierami, przemieszczając się lotem ślizgowym, są w stanie pokonać za jednym zamachem aż 80 metrów. Ciąża polatuchy trwa 5 tygodni, a w ciągu roku samica jest w stanie wydać na świat 2 mioty.

Pożywienie wiewiórek

Pokarm wiewiórek jest bardzo urozmaicony. Wiewiórki syberyjskie są wszystkożerne, natomiast dieta wiewiórek pospolitych składa się głównie z nasion, owoców, grzybów, a także owadów, jaj, czy nawet piskląt. Jeśli chodzi o to, co je wiewiórka latająca odpowiedzieć możemy, że owoce krzewów, rzadziej larwy owadów bądź same owady. Priorytetowym pokarmem są dla niej jednak nasiona drzew. Na pytanie, co jedzą wiewiórki czarne, odpowiedzieć możemy, że głównie pokarm pochodzenia roślinnego. Te wiewiórki uwielbiają zajadać się orzechami włoskimi, czasem przekąszą owady albo jaja ptaków, jednak zdarza się to znacznie rzadziej.

Czy wiewiórki zapadają w sen zimowy?

Zdarza się, że zastanawiamy się, czy wiewiórki zapadają w sen zimowy. Zależy to od gatunku gryzonia. Wiewiórka czarna zimą preferuje bytowanie w norach, które zostały wydrążone w pniach drzew. Wiewiórka syberyjska nie stroni od snu w sezonie zimowym, a jego długość zależy od dostępności pokarmu. Jeśli chodzi o wiewiórkę pospolitą, to ona dla odmiany nie udaje się na spoczynek, ale czasem ogranicza opuszczanie gniazda. Na pytanie, czy wiewiórka latająca zapada w sen zimowy, możemy odpowiedzieć negatywnie. Ten gatunek tylko podczas gorszej pogody charakteryzuje się niższą aktywnością.